'Dichtbij'

Ik kijk naar mijn handen. Mijn vingers omklemmen een gouden hanger, ik ben bezig het sieraad te polijsten, er staan twee jongensnamen in gegraveerd. Het zijn de namen van haar zoons. De hanger is prachtig, al zeg ik het zelf. Terwijl ik mijn loepbril weer opzet, denk ik na over de vorm van de hanger die ik vasthoud; het is een druppel. Heeft u ooit nagedacht over de betekenis van een druppel? Hetgeen het symboliseert? Een druppel water, dé druppel die de emmer deed overlopen, een druppel teveel, iets wat maar door druppelt. Een druppel op een gloeiende plaat, een druppel bloed, een druppel als in een geïsoleerd vochtdeeltje of een druppel drank. Ik bekijk de hanger nog eens. Het zou ook een traan kunnen symboliseren. Ik denk aan tranen van geluk of.. juist verdriet.

Het gesprek waarnaar ik eerder refereerde vergeet ik niet snel. Zo open als het was, zo diep raakte het mij ook. Een moeder, een verhaal, een wens. Ik denk aan Marit en Bram, mijn eigen kinderen. Pubers, zo kan ik uit ervaring zeggen, vallen niet altijd mee. Ouders daarentegen ook niet. In de weerzinwekkende snelheid waarmee kinderen opgroeien, gaan dingen goed en gaan dingen mis. Kleine dingen, grote dingen. Maar wat er ook voorvalt, wat er ook gebeurt, ik begrijp het gevoel ze voor altijd bij je te willen hebben, heel dichtbij.

De decembermaand is een beladen maand. Voor de meesten een mooie maand, voor anderen iets verschrikkelijks om welke reden ook. In aanloop naar de Feestdagen weet ik dat de hanger, de traan, de druppel, gedragen wordt op het moment dat ík dit blog schrijf en op het moment waarop ú dit blog leest.

Geef om elkaar. Alvast goede Feestdagen gewenst.

Blog geschreven in samenwerking met SPEMM Business Support