12 / Nov / 2019
Inmiddels is het een week na Beleef het Sieraad, de tijd gaat snel. In 2019 vierde dé open dag van de goud-, zilver en horlogebranche haar eerste lustrum en erop terugkijkend was het een prachtige editie. Maar, hoewel ik het initiatief een warm hart toedraag en al jaren deelneem, vind ik er tóch iets van. Ik vind het namelijk ‘gedoe’. Het geeft me spanning, maakt me onzeker, het maakt me onrustig. Gedoe. Emoties, die ik eigenlijk niet teveel wil voelen.
Ik bereid me al weken van te voren voor tot in detail; heb een duidelijk, voor de verandering gestructureerd plan, een zorgvuldig samengesteld programma en beleef de dag al tig keer voordat íe eindelijk daar is. Mijn nieuwe collectie Reijn is tot op zekere hoogte gereed en staat te blinken in de vitrine, de demonstraties zijn leuke en andere dan voorgaande jaren, er zijn leuke attenties voor de bezoekers, de thee is heet en de koffie pruttelt gezellig. De ramen zijn gewassen, het stoepbord staat buiten naast de entree, de vlag wappert voor wat íe waard is. Het kan gebeuren en precies dát is het ding. Elk jaar opnieuw ben ik bang dat er niemand zal komen en dat er geen belangstelling zal zijn. En hoewel elk jaar het tegendeel daarvan ruimschoots bewezen wordt, vind ik het lastig daarop te vertrouwen.
Ook dit jaar, in tegenstelling tot wat ik verwachtte, is er al bedrijvigheid op het parkeerterrein buiten kort nadat ik de deuren van mijn atelier op de bewuste dag van het slot haal en ‘un peu nerveu’ terugloop richting mijn werkbank. Voordat ik het weet is mijn atelier gevuld met belangstellenden, (potentiële) klanten en een aantal bekenden. Ik merk dat de glimlach op mijn gezicht alleen maar breder wordt en niet meer van mijn gezicht verdwijnt; de opkomst is enorm! Het is fijn te merken dat er zoveel oprechte belangstelling is voor dit prachtige vak en dat mijn werk zoveel mensen aanspreekt. Reijn valt in de smaak en nieuwe afspraken vullen mijn agenda.
Met het verstrijken van de jaren krijgt Beleef het Sieraad steeds meer de waardering die ze verdient. Het is een mooie manier om vrijblijvend kennis te maken met het ambacht dat goud- en zilversmeden heet. De ervaring leert dat mensen vaak niet op de hoogte van de mogelijkheden een uniek stuk te hebben of laten (ver)maken. Ik merk ook dat de angst bestaat dat een bestaand stuk zijn identiteit verliest door er aanpassingen aan te laten doen, maar niets is minder waar. Ook dát is wat belangstellenden zien en ervaren tijdens zo’n open dag. Opbergen is zonde. Sieraden zijn er om te dragen, om gezien te worden, om trots op te zijn, om iets te vieren of om iemand te herinneren.
Aan het einde van de middag proost ik op een succesvol verloop van de dag met mijn familie, team en een aantal vrienden. Het was een mooie dag en het ‘gedoe’ was (weer) nergens voor nodig. Margriet, leer dat nu toch eens..
Blog geschreven in samenwerking met SPEMM Business Support
